Ik ben alweer bijna een maand thuis en na alle drukte rondom de feestdagen heb ik nu tijd om een verslagje te schrijven van mijn verblijf in Gambia en mijn werkzaamheden in Tanka Tanka.

Er is weer veel gebeurd en gedaan tijdens mijn verblijf, zowel goede als minder goede ontwikkelingen, maar dat is eigenlijk niet anders dan anders.

 

In Tanka Tanka was het behoorlijk druk met patiënten, er verbleven meer dan honderd patiënten en ook tijdens mijn verblijf werden er regelmatig ernstige, psychiatrische patiënten opgenomen.

Zodra ik me tussen de patiënten bevond, werd ik omringd door patiënten die allemaal wat van me wilden, een Dalasi (geld), een sigaret, een hand en soms meteen een verzoek om te trouwen, want Europa lokt nog steeds!

Ik begon de dag meestal met het uitzetten van medicatie om vervolgens de medicijnen uit te delen aan de patiënten.  In alle medicijndoosjes zit een papiertje waarop de naam van een patiënt is geschreven, een voor een moest ik de namen hardop roepen. Meestal bakte ik hier niks van, het was lastig te lezen en dan sprak ik het ook vaak verkeerd uit. Grappig genoeg kreeg ik altijd wel hulp van een paar patiënten en natuurlijk van een verpleegkundige. Een hele klus om alle pillen kwijt te raken, een enkele keer inname hiervan zelfs onder flinke dwang en als dat echt grote problemen gaf werd er uiteindelijk gekozen voor een injectie.

 

De meeste patiënten hebben inmiddels behoorlijk wat psychische schade opgelopen door drugsgebruik, volgens de psychiater is dat nu de meest voorkomende oorzaak van opname. Er wordt heel veel cannabis gerookt, maar zelfs cocaïne is hier volop aanwezig. Voor velen hier wordt dat steeds vaker gezien als uitweg van alle ellende.

Ik heb meestal geen idee wat de diagnose is, maar het is vaak duidelijk genoeg wanneer iemand erg boos of agressief is, tijdens mijn verblijf werd ik toch onverwacht verrast tijdens het verzorgen van wonden. Een patiënt schopte het spoelbakje uit mijn handen en wenste me een hoop narigheid toe, pas met hulp van andere verpleegkundige werd de patiënt tot rust gebracht.

Wat de wondverzorging betreft, dat loopt gelukkig altijd nog goed, op het zojuist beschreven voorbeeld na dan. Ik ben heel erg blij met Fatou, een lieve hardwerkende verpleegkundige die haar verantwoordelijkheid neemt. 

 

Ik word elke keer weer verrast door gebeurtenissen die goed gaan, maar helaas ook nog vaak teleurgesteld door wat niet goed gaat.

Tijdens mijn verblijf heb ik 15 nieuwe matrassen, die nog op voorraad lagen in het ziekenhuis, geruild voor kapotte en erg vieze matrassen, daar zou Rob Geus van smullen. De verpleegkundige die hier verantwoordelijk voor is (van de afdeling infection controle) geeft aan dat zijn nieuwe baan erg zwaar is en hij niet voor alles alleen kan zorgen met als gevolg dat er heel weinig tot niets gebeurd. Het schoonmaken van de solarpanelen blijft een lastig probleem. Belang om dit te doen wordt totaal niet gezien, ondanks alle uitleg, niemand voelt zich er verantwoordelijk voor.

 

Maar zoals ik al zei gelukkig ben ik ook blij gemaakt door positieve gebeurtenissen.

Dankzij een donatie van “Gambia for You”, hebben we tijdens de laatste week van mijn verblijf nog 30 stoffen matrassen kunnen laten bekleden met waterdichte matrasbeschermers. Bedoeld voor een betere hygiëne en een beter rust- en ligcomfort voor de patiënten die in Tanka Tanka verblijven. Fijn zo’n succesje.

 

Zowel Jan als ik hebben trainingen gegeven. Jan heeft training gegeven in omgaan met agressie bij patiënten, hoe humaan een patiënt naar de grond te werken tijdens een gewelddadige situatie. Bijna alle stafleden en bewakers hebben de training gevolgd en 1 werknemer gaat dit nu voortzetten en is hiervoor getraind. De medewerkers waren enthousiast en de trainingen zijn goed ontvangen.

Ook positief is dat er in ieder geval 1 x per week groepstherapie gegeven wordt. In een klein groepje krijgen patiënten een voor een de gelegenheid om iets te vertellen. Dit kan van alles zijn, over hun thuis, over het ziek zijn, angsten en verdriet, of wat te doen als ze weer naar huis mogen gaan, wat gaan ze dan doen of niet.  Het is zo mooi om te zien wat persoonlijke aandacht en steun van medepatiënten doet met deze mensen. Soms verlegen en soms met een grote glimlach ontvangen ze het applaus als de beurt naar een andere patiënt gaat.

   

Er worden 2 nieuwe basketbalborden op palen geplaatst, met voldoende ballen op voorraad kan er eindelijk weer een wedstrijd worden gespeeld.

 

De hekken bij de mannenafdeling zijn klaar, het ziet er goed en ijzersterk uit. Het is echt van groot belang dat de hekken ‘s nachts op slot gaan, het gebeurt nu nog regelmatig dat patiënten proberen te vluchten en over de muren te klimmen met alle gevolgen vandien.

‘s Nachts is er 1 verpleegkundige en 1 bewaker, dat is niks op 110 patiënten. 

 

De ontwikkelingen in Gambia, sinds de installatie van de nieuwe president, lijken traag te verlopen. Er worden nieuwe waterleidingen aangelegd en ook de wegen worden hier en daar verbeterd en niet te vergeten de opkomst van de Chinezen.

Maar helaas neemt ook de criminaliteit, het drugsgebruik en een compleet gekkenhuis op de weg met verkeersongelukken als gevolg. 

Dit alles heb ook ik zelf ondervonden. Op weg naar Tanka Tanka zijn we van achteren aangereden, op wat hoofdpijn en een stijve nek na, waren we vooral geschrokken, de chauffeur achter ons was in slaap gevallen, maar was zowaar nog meer geschrokken dan wij en na meerdere excuses konden we doorrijden, autoschade hoort er hier nu eenmaal bij.

Ook werd door een auto voor ons een kalf doodgereden, ook niet fijn om te zien.

 

Tja zo maak je weer eens wat mee, saai is het in Gambia in ieder geval nooit!

Met voldoende genoegdoening kijk ik terug op mijn 3 weekse verblijf in Gambia.

In november 2020 staat de Amsterdam Dakar Challenge voor de deur. Dan ga ik met een aantal vrienden met de auto naar Gambia rijden, om deze vervolgens te veilen in Banjul, de opbrengst gaat naar onze stichting. Meer informatie hierover volgt op onze website en facebook (www.supporttankatanka.com).

 

Mireille